Lang leve de Koningin

Twee jaar geleden zoenden we voor het eerst. Liesbet was 32 en wist zeker dat ze geen kinderen wilde. Voor mij was het minder duidelijk, ik wachtte rustig het moment van de definitieve keuze af. Het onderwerp kwam regelmatig terug, maar het werd nooit serieus. Over de belangrijke beslissingen van het leven kunnen wij maar moeilijk in alle ernst praten. Het blijft spelen, het uitwisselen van woorden in afwachting van een beslissing.

Na verloop van tijd wist Liesbet het niet goed meer. Ze begon 'Ik wil geen kinderen' af te wisselen met: 'Ben, zullen we er drie nemen?'. Ik zei meestal iets als 'goed' of 'nee, vijf' en wachtte af. Opeens, op een zondagavond, zei ze zeer nadrukkelijk: 'Ik weet het nu, ik wil geen kinderen'. Goed, geen kinderen dus, dat gaf veel mogelijkheden en vrijheid. Ik vond het leven dat we leidden leuk, wat mij betreft mocht het zo blijven.

De vrijdag daarop gingen we naar de kinderfilm Lang leve de Koningin. Een achtjarig meisje weet niet wie haar vader is. Op school wordt ze gepest en haalt ze onvoldoendes. Maar dan leert ze schaken met een prachtig schaakspel dat gaat leven als ze ernaar kijkt. Ze mag meedoen aan een simultaan-seance tegen een grootmeester uit Zuid Afrika, die ze op een foto als haar vader heeft herkend. Als ook hij na afloop ontdekt dat zij zijn dochter is, komt uiteindelijk alles goed: vader, moeder en dochter blijven bij elkaar.

Liesbet huilt bij de aftiteling en blijft zitten. Als iedereen weg is, huilt ze nog, nu met grote uithalen. Na enige tijd komt een suppoost wat ongemakkelijk op ons af: of we toch niet vrij snel de zaal willen verlaten, de volgende lichting kan anders niet naar binnen. Liesbet loopt de luid snikkend de trappen van de bioscoop af. Recht voor ons staan honderden mensen tegen glas aangedrukt, wachtend op het moment dat ze naar binnen mogen. Wij worden richting nooduitgang geleid. Liesbet duikt eerst de wc in, maar het huilen houdt niet op. Buiten staat ze nog minuten snikkend met haar rug tegen de nooduitgang. Eindelijk verandert de tranenstroom in een enkele snik.

We gaan uit eten en belanden bij de Mexicaan. Liesbet is stil voor haar doen. We praten wat na over de film en ineens, na een stilte, kijkt ze op en zegt, met nog rode ogen: 'Ik wil een kind'. Ik doe er als gewoonlijk luchtig over - ik was er eigenlijk net aan gewend dat we gèèn kinderen zouden nemen. 'Ben', zegt ze, 'Ik wil een kind, ik wil het echt.'

Liesbet is nu vijf maanden zwanger. Als ik een toeter op Liesbets buik plaats kan ik het hartje horen, alsof er een muisje in zit, zo snel. Ik wil ook een kind.

(gepubliceerd in rubriek 'NL' van De Volkskrant en in de bundel 'NL' van De Volkskrant)